O Τάσος Παπαζαχαρίας είναι συνταξιούχος της ΔΕΗ συνάδελφος μας για πολλά χρόνια στο εργοστάσιο της Μεγαλόπολης , πρωτοπόρος πάντα σε όλους τους αγώνες, μεγάλος δάσκαλος όλων μας και πάνω από όλα πολύ καλός φίλος!!
Διαβάστε παρακάτω το κείμενο του .......Πράγματι είναι πολύ αισιόδοξη η εικόνα και ευχάριστη η αύρα που αναδύεται, όταν βλέπεις στους δρόμους νέους ανθρώπους να αγωνίζονται για τα δίκια τους.Όμως έχω να παρατηρήσω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μια – δυο φορές τον χρόνο και μόνο σε επετείους κάποιων σοβαρών γεγονότων όπως είναι : Η επέτειος του Πολυτεχνείου (17 Νοέμβρη) με τη μεγάλη πορεία που στην συντριπτική της πλειοψηφία είναι νέοι και νέες και
Μία δεύτερη είναι αυτή της τραγικής επετείου, της δολοφονίας του άτυχου νέου, Αλέξη Γρηγορόπουλου ,όταν στις συγκεντρώσεις και στις πορείες που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, στην απόλυτη πλειοψηφία τους είναι νέοι και νέες.
Τι κάνουν όμως οι νέοι μας τον άλλο καιρό;
Τι κάνουν οι νέοι μας όταν οι γονείς τους κατεβαίνουν στους δρόμους για να προασπίσουν τον μισθό
τους ή το μεροκάματό τους;
Τι κάνουν οι νέοι μας όταν οι γονείς τους απολύονται και μένουν άνεργοι;
Τι κάνουν οι νέοι μας όταν οι τιμές στα ράφια των supermarket ανεβαίνουν συνεχώς ενώ οι μισθοί και
τα μεροκάματα των γονιών τους μειώνονται κάθε τόσο;
Πολλά ερωτήματα μπορεί να υποβάλλει κάποιος , πρός τους συμπαθέστατους νέους μας. Δικαιολογημένα , διότι όταν περνάνε οι πορείες διαμαρτυρίας μπροστά από τις καφετέριες , τις παρακολου-
θούν με ιδιαίτερη απάθεια. Δεν το πιστεύω , όταν μου λένε κάποιοι , ότι ειρωνεύονται τις πορείες αλλά και τους μετέχοντες σε αυτές. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Τι θα γίνει όμως όταν οι νέοι μας θα μεγαλώσουν κάποτε;
Τι θα γίνει όταν θα βγούνε στην αγορά (διάβασε πιάτσα) προς αναζήτηση εργασίας;
Τι θα γίνει όταν θα βρεθούνε αντιμέτωποι με τα πενιχρά μεροκάματα και τους ισχνούς μισθούς, αφού
έτσι θα τους καταντήσουν;
Επειδή λοιπόν ο χρόνος περνάει χωρίς να ρωτήσει κανένα και επειδή ως που να ανοιγοκλείσει κάποιος τα μάτια του , συνειδητοποιεί ότι είναι 30 ετών , τότε αρχίζει να αναρωτιέται : καλά πως έγινε αυτό; Και επειδή δεν είναι σωστό τότε να ρίχνει ο καθένας τις ευθύνες στον άλλο , πρέπει έγκαιρα να κάνουμε κάτι.
Διαβάστε όλο το κείμενο στο ιστολόγιο του Τάσου Παπαζαχαρία εδώ